گردو یکی از با ارزش ترین درختان محسوب می شود. چوب آن برای مبلمان و کابینت ارزشمند است و مهره های خوراکی آن برای فروش تجاری برداشت می شود. گردوی سیاه همچنین یک درخت چشم نواز با تنه بلند است که آن را به یک انتخاب محبوب برای پارک ها و مناظر بزرگ تبدیل کرده است. با این حال، کاشت زیر درخت گردو و یا بسیار نزدیک می تواند به دلیل تولید بیوشیمیایی توسط درخت گردو که می تواند رشد برخی از گیاهان را مهار کند، مشکل ساز شود. این مهار شیمیایی به عنوان آللوپاتی شناخته می شود و در درخت گردو و در چند درخت دیگر وجود دارد. آللوپاتی یک استراتژی است که بسیاری از گیاهان برای اطمینان از بقای خود با جلوگیری از جوانه زنی و رشد گیاهان مجاور، و باقی ماندن آب، نور و مواد مغذی بیشتر برای خود، رقابت می کنند. به همین دلیل کاشت درخت و نهال گردو برای گیاهان اطراف در حیاط منزل عوارض دارد.
ژاگلون درخت گردو
دانشمندان ترکیبی به نام ژاگلون کشف کرده اند که توسط درختان گردو تولید می شود. پس از انجام چند آزمایش، دانشمندان نشان دادند که صدمه و گاهی مرگ در اثر تماس ژاگلون شیمیایی با یک گیاه حساس رخ می دهد همه نوع گونه درختان گردو تولید ژاگلون می کنند.
گردو تقریباً از تمام قسمت های گیاه، از جمله ریشه، برگ های پوسیده، شاخه ها، پوسته آجیل و پوست داخلی، ژاگلون ترشح می کند.غلظت ژاگلون در هر قسمت درخت با فصل ها متفاوت است. در بهار، ژاگلون در برگ های فعال رشد می کند. مقدار ژاگلون در ریشه ها در طول تابستان نسبتاً بالا باقی می ماند و غلظت ژاگلون در بدنه میوه با بلوغ محصول افزایش می یابد.
بوته های رقابتی که به ژاگلون حساس هستند، به طور معمول در آب و هوای گرم و خشک، برگ های زرد و پژمرده ای ایجاد می کنند. در حالی که ممکن است در ابتدا این علائم ناشی از تنش آبی باشد، استفاده از آبیاری باعث افزایش آن ها نمی شود. در حقیقت، پژمردگی از قرار گرفتن در معرض ژاگلون گاهی اوقات زمانی رخ می دهد که خاک مرطوب باشد. در نهایت، گیاهان آسیب دیده می میرند. گیاهانی که مستقیماً در زیر سایبان یک گردوی سیاه رشد می کنند، بیشترین خطر را دارند. ریشه آن ها به احتمال زیاد با ریشه های گردو تماس پیدا می کند و ژاگلون می تواند در خاک های اشباع شده از برگ های افتاده، شاخه ها و پوست مغزها جمع شود.
خوشبختانه همه گیاهان به این ماده ژاگلون حساس نیستند اکثر درختان انگور، درخچه ها، یک ساله، چند ساله، ذرت، لوبیا، پیاز، چغندر و هویج در برابر ژاگلون مقاومت دارند. ژاگلون برای گیاهانی مانند گوجه فرنگی، بادمجان، فلفل و سیب زمینی می تواند باعث و صدمه شدید شود. اگر در حیاط منزل این محصولات را داشته باشیم با وجود درخت گردو آن ها رشد نمی کنند و از بین می روند می توان یکی از عوارض داشتن درخت گردو نام برد.
باغبانانی که درختان گردو بزرگی در نزدیکی باغات سبزیجات خود دارند باید محل دیگری را در نظر بگیرند. بیشترین غلظت ژاگلون در خاک در خط قطره درختان وجود دارند. (خط قطره ناحیه بین تنه درخت و انتهای شاخه ها اس). منطقه سمی از درخت بالغ به طور متوسط در شعاع 15 متر از تنه رخ می دهد از کاشت باغ خود در این مناطق خودداری کنید تا باغ شما در برابر آسیب ها محافظت شود.
برگ های گردو را می توان کمپوست کرد زیرا سم ژاگلون در معرض هوا، آب و باکتری ها تجزیه می شود.اثر سمی را می توان در دو تا چهار هفته کاهش داد و یا افزودن مواد آلی به خاک برای بهبود زهکشی به افزایش فعالیت میکروارگانیسم هایی که سموم را تجزیه می کنند، کمک می کند و پاکسازی برگ ها، بدنه و ساقه ها می تواند مقدار ژاگلون موجود در خاک را کاهش دهد. در نهایت، درختان گردو لزوماً برای باغ ها بد نیستند، اما اگر بخواهید گیاهان خاصی را در این نزدیکی پرورش دهید، می توانند مشکل ساز باشند. تا زمانی که باغ خود را با دقت و تفکر برنامه ریزی کنید، یک درخت گردو می تواند برای حیاط عالی باشد.
درخت گردو در حیاط منزل به دلیل سایه و میوه درخت گردو بسیار مفید است. ولی به دلیل داشتن ماده شیمیایی ژاگلون برای درختان و گل و گیاه اطراف درخت مضرر است و باعث نابودی آن ها می شود.
بدون دیدگاه